Gebroken linten
Geen samenloop van omstandigheden is het, eerder een logische reeks. Omdat er een pandemie is, zie ik nooit meer een restaurant, waarik vroeger een kwart van mijn etende bestaan doorbracht. Omdat ik nooit meer naar een restaurant ga, ga ik me te buiten aan luxeproducten in supermarkten. Omdat ik teveel geld uitgeef in dure supermarkten, besluit ik nu in de Aldi te boodschappen.
Sinds de pandemie uitbrak is de supermarkt mijn enige niet-virtuele buitenwereld. Ze geeft me het gevoel dat ik onder de mensen ben. Wat letterlijk zo is, maar nog niet wil zeggen dat ik er iemand aankijk, laat staan iemand aanspreek. In sneltreinvaart schiet ik langs de schappen, sla geen acht op mijn omgeving en pak werktuiglijk wat op mijn lijstje staat.
Lintpasta, voor de saus die ik in gedachten heb lijkt dat me de beste keuze. In de gauwigheid zie ik alleen een naamloze pasta van het huismerk Pasta Gourmet dat daarop lijkt. Daarmee moet het lukken.
Een miskoop, zou blijken. De verkruimelde deegwaar stoof alle kanten op toen ik de verpakking opende. Nadat twee andere verpakkingen hetzelfde resultaat hadden opgeleverd, was ik ervan overtuigd dat de Aldi de gebroken slierten tagliatelle, pappardelle en fettuccine die uit de extruder kwamen, verzamelde en dat afgekeurde pastagruis van een nieuwe naam voorzag: Pasta Gourmet!
Zo bleef ik nog een tijdje mopperen over C-merken, discountketens en neerwaartse spiralen, totdat ik bij zinnen kwam en bedacht hoe snel mijn wereld heel klein geworden was. Stil werd ik ervan.
Titelafbeelding: Valeria Aksakova via Shutterstock
