Bad timing?
Nu sneller dan ooit! Binnen 24 uur je plek in een rusthuis. Bij minder tragisch nieuws zou zo’n advertentie op je lachspieren werken.
«Nous étions des maisons de vie, nous sommes devenus des maisons de mort»
Zo had ze het natuurlijk ook weer niet bedoeld. Het is geen verplichting, maar een mogelijkheid, stelde ze. De ochtend na haar aankondiging dat de zorgcentra open gaan voor beperkt bezoek heeft Sophie Wilmès veel uit te leggen. Regionale ministers zijn niet in het besluit gekend. Of misschien wel, en hebben ze de memo niet gelezen. De zorgsector zelf wist er in ieder geval niets van en stond op zijn achterste poten.
De Belgische premier had het moeten weten: je voert geen crisisbeleid dat voor interpretatie vatbaar is. Zoiets zei ik al eens. We moeten het beleid versoepelen, sputterde ze nog tegen, de huidige situatie is onmenselijk.
Onmenselijk. Sterven is intussen maar al te menselijk. Nous étions des maisons de vie, nous sommes devenus des maisons de mort, de woorden komen uit een verpleeghuis in het Waalse Flobecq. Vandaag lijkt de situatie in België erger dan elders. Maar het drama voltrekt zich in rusthuizen door heel Europa. Laten we ze alsjeblieft beter beschermen.
