Ceci n’est pas un assouplissement
België versoepelt het coronabeleid niet en verlengt de maatregelen tot en met 3 mei. Nou ja, met een paar uitzonderingen. Tuincentra en doe-het-zelfzaken mogen weer open. Maar het venijn zit in de staart van de aankondigingen van premier Wilmès. Alleenstaanden, mensen in woon-zorgcentra mogen bezoek krijgen van één persoon. Dat moet wel steeds dezelfde persoon zijn en die moet bovendien twee weken vrij zijn van coronasymptomen.
Een eenvoudig sommetje. Laat 10% van de bevolking inmiddels besmet zijn, de helft van hen vertoont geen symptomen. Neem een rusthuis met 80 bewoners, die elk om de andere dag bezoek krijgen. Dat betekent dat dat je dagelijks twee argeloze, goedbedoelende virusverspreiders binnen je poorten laat.
Dus, terwijl de situatie in de woon-zorgcentra dramatisch is, onbeheersbaar, 20% van de bewoners al besmet zou zijn, 14% van de verplegers, de helft van de sterfgevallen hier optreedt, ga je het risico nog eens verhogen? En waarom zorgmedewerkers, die al kraken onder werk en angst, nog eens extra belasten?
Isolement, ik begrijp het, maar kom dan met creatieve oplossingen, maak extra mankracht beschikbaar, laat die bezoekbarakken neerzetten met doorzichtige scheidingswanden, verbind opa en oma met smartphones en pc’s met de buitenwereld. Maar nee, daar maakt Sophie Wilmès geen woord aan vuil. Wel appelleert ze aan het gezond verstand van de bevolking. Hier volg ik haar. Van de regering, van de Veiligheidsraad moeten we het immers niet hebben.
Dit is geen versoepeling? Een stommiteit is het wel.
