Allemaal blij
Vandaag maakten Duitsland, Nederland en België de versoepelingen van de coronamaatregelen bekend. Het leek afgesproken werk, behalve dat zoiets in Europa de laatste tijd niet meer bestaat.
We zijn blij, kinderen die op de bel wachten om dan het schoolplein te bestormen. We mogen weer.
Zomaar wat reacties uit Nederland:
“Kappersvereniging ‘positief verrast’ dat salons weer open mogen“
“NOC*NSF: sporters hebben met smart hierop gewacht“
“Seniorenorganisatie blij met maatregelen kabinet“
“VNO-NCW ‘verheugd’ over het stapsgewijs openstellen van de economie“
Ook de toon van het Belgische RTBF-journaal is jubelend.
C’est le bonheur! Ça nous rend le sourire. Il était plus que temps.
En, cerise sur le gâteau, je mag hier al zondag, met moederdag, 4 mensen op bezoek krijgen.
Niet iedereen is even blij. Bioscopen, theaters, sekswerkers, sportscholen, noem maar op, zij moeten nog nablijven en verbijten zich natuurlijk.
Ook Angela Merkel ziet er niet gelukkig uit, maar om hele andere redenen . Zij, waarschijnlijk de enige westerse leider die het kwantitatieve verloop van een pandemie begrijpt, is gezwicht voor de druk van haar Bundesländer.
Wat, vraag ik me af, als je nog helemaal niet naar buiten wilt, als je vindt dat die schoolbel veel te vroeg is afgegaan? Zal je bezwijken onder groepsdruk?
Ongerust kijk ik naar die denkbeeldige speelplaats die weer steeds voller loopt. Allemaal blij, maar hoe lang nog?
