Levensecht
De realiteit wordt steeds virtueler, maar dat het omgekeerde ook waar is, dat fictie steeds werkelijker wordt, had ik nooit beseft. Toch is het logisch: het één impliceeert het ander. Nu ik mijn vrienden door de pandemie alleen nog op of een ander zoomplatform tegenkom, voelen de fictieve figuren die ik op een ander scherm zie net zo vertrouwd. De scheidslijn lijkt voorgoed vervaagd.
Het zal daarom zijn dat het bericht vandaag over Bob Odenkirk me zo raakt. Op de filmset van Better Call Saul is hij in elkaar gezakt, in allerijl naar het ziekenhuis vervoerd. Verder weten we niets.
Bob ken ik al jaren. Nog voor Better Call Saul zag ik hem langs de zijlijn schitteren in Breaking Bad. Sindsdien behoort hij tot mijn intimi. Als ik ooit zorgbehoevend word en een robothulp nodig heb, geef ik hem het gezicht van Bob Odenkirk. Soms misschien, maar dat hangt af van mijn bui, van Kenneth Branagh of Lars Mikkelsen. Dat zijn ook goede vrienden van me.
Intussen maak ik me ongerust en besluit vanavond bij Jay en Gloria langs te wippen. Ze slagen er altijd in om me op te beuren met hun melige grappen, met hun moderne, samengestelde, uitgebreide familie. Mocht jij ze ooit in een of andere crossover tegen het lijf lopen, Bob, dan zou je ze vast ook mogen. Get well soon.
