Eenzame uitvaart
De vrouw schrijft aan 4 vrienden dat haar vader is overleden. 88 is hij geworden en toch kwam zijn dood totaal onverwacht. Ze vraagt haar vrienden of ze op zijn begrafenis willen komen.
De vrouw is getrouwd en heeft 2 tienerkinderen. Zelf is ze enig kind. Haar vader was ook enig kind, terwijl haar moeder één broer had die ze uit het oog was verloren. Families worden zo heel snel erg klein. Haar moeder, man, kinderen, zijzelf: met zijn vijven zijn ze nu.
Vanaf 8 maart mogen hier tot 50 mensen op een begrafenis komen, voor die datum waren het er 15. Geweldig nieuws vond Funebra, het Belgisch verbond van begrafenisondernemers, die versoepeling. Te vaak hadden families hartverscheurende keuzes moeten maken.
Misschien was het goed nieuws, maar wat als je die 50 in de verste verte niet haalt, wat als jouw heengaan zelfs nog geen 15 mensen op de been kan brengen? Is dat zoiets als een slecht eindcijfer voor je leven?
Vandaag wordt de Britse prins Philip begraven. Dat is een paradoxale gebeurtenis. Er zijn niet meer dan 30 genodigden, maar miljoenen mensen volgen het evenement over de hele wereld, alleen in Nederland al meer dan één miljoen.
Ik lees een essay van Joris van Casteren in de Volkskrant, een voorproefje van zijn nieuwe boek Eenzaamheid. Het gaat over de nobele bijbaan die de schrijver heeft als coördinator van de stichting Eenzame Uitvaart in Amsterdam. “Echte eenzaamheid communiceert niet, wordt achteraf pas opgemerkt, en soms zelfs dan nog niet.”, stelt hij. Jaarlijks wordt zijn hulp 10 tot 15 keer ingeroepen, als er hoegenaamd niemand te vinden is met enige band met de overledene.
De vader is gestorven aan een hartaanval. Dat kwam door alle bezorgdheid om zijn vrouw, denkt de dochter. Haar moeder is tweeëntachtig en kwakkelt al jaren met haar gezondheid. Ook nu ligt ze in het ziekenhuis en zal dus niet bij de begrafenis zijn. Haast lakoniek schrijft de dochter dan hoe ze zelf net positief getest is op corona, haar gezinsleden wachten nog op hun resultaat. Maar naar de begrafenis zal ze gaan, wat moet ze anders? Ze kan hem toch niet aan zijn lot overlaten, besluit ze onbedoeld humoristisch.
De tragiek van dit einde is verpletterend. Toch heeft het niets met eenzaamheid te maken. Overschatten we niet het belang van die ene, professioneel geregiseerde, slotceremonie? Rouwen we niet juist per definitie individueel, wanneer we willen of wanneer het ons overvalt?
Ik heb genoeg moed verzameld. Ik bel mijn vriendin nu en zeg haar dat ik niet kom.
Titelafbeelding: Zlin via Shutterstock
