Afbeelding Fulcanelli via Shutterstock
Knieval
Het zat er aan te komen en het kwam ook. Gisteravond, vijf dagen na de Haagse lezingenmiddag, ontving ik het bericht dat één van de aanwezigen positief getest was op COVID-19. Toevallig werd ook gisteren in Nederland het hoogste aantal besmettingen sinds het begin van de pandemie gemeten: 16394.
Omdat ik na zo’n bericht altijd wel één of ander verkoudheidssymptoom voel, is vanochtend mijn eerste prioriteit om een apotheek te vinden en me te laten testen. Na Nederland ben ik nu in Italië, en ook deze bestemming is voor mij een primeur in de pandemie.
Ik cirkel hier rond tussen Bergamo en Crema. De verschillen met Nederland konden niet groter zijn. De dagelijkse besmettingsgraad in Italië is momenteel minder dan éénvijfde van de Nederlandse. Mondkapjes lijken normaal in het straatbeeld, respect voor de maatregelen vanzelfsprekend. Wie geen geldige Green Pass* kan overleggen, zit thuis, zonder salaris.
Bij de bespreking vandaag zijn we met zijn vieren. We blijven gemaskerd en op flinke afstand van elkaar. “Als u gezien heeft wat wij verleden jaar hebben meegemaakt, zou u ons begrijpen”, zegt één van mijn gesprekspartners bij mijn vertrek. Hij zegt het onnodig verontschuldigend.
De rest van de dag breng ik in Crema door. Ik lees dat Nederland de maatregelen weer aanscherpt, als altijd te weinig en te laat. Het is tegenstrijdig, bedenk ik, die zucht naar vrijheid in Nederland heeft iets beklemmends. Zo’n vrijheid is vals geruststellend, bekrachtigd door een overheid die niet meer wat ze doen moet, en ze leidt in een crisis van deze omvang eerder tot angst, zo niet paniek.
Terwijl ik zo in gedachten verzonken ben, struikel ik over wat ongelijke bestrating in de historische binnenstad. Ik struikel zoals alleen ik kan struikelen, onhandig, voorover op mijn knieën. Alsof ik me spontaan geroepen voel zo te bidden, hier in de schaduw van de Cattedrale di Santa Maria Assunta. Ik sta snel op, kijk schichtig om me heen, negeer het gat in mijn broek.
Het moet er komisch uitgezien hebben. De vrouw die me tegemoet komt lopen heeft alles gezien, maar laat niets merken. Ze weet dat ik nu geen behoefte heb aan bezorgde woorden. Verder heeft niemand me gezien.
Pas nu durf ik over mijn pijnlijke knie te wrijven. Ik voel me hier op mijn gemak. Die test was negatief trouwens.
*: Het Italiaanse gezondheidscertificaat als bewijs van vaccinatie, herstel of een negatieve test.
