Skip to content

30 maart 2021

Buitengewoon normaal

Hoe David Goliath keer op keer te snel af is

Terwijl ik op de snelweg invoeg, neem ik even wat gas terug. Het duurt maar een tel, snel druk ik kordaat het pedaal dieper, maar het is een rare reflex van iemand die nog niet zo lang geleden gemiddeld 50.000 kilometer per jaar reed, met een enkele uitschieter naar 80.000.

Hoe lang heb ik niet meer de snelweg genomen? Het was ergens hartje zomer, vandaag is het 30 maart: meer dan acht maanden dus.

Als ik de snelweg achter me gelaten heb, rijd ik op een landweg tussen Bastogne en Luxemburg. 30 maart 2021: dit is de dag waarop ik voor het eerst sinds het uitbreken van de pandemie weer eens een grens oversteek. Het is een kleine, haast geniepige grensovergang.

Ik maak een essentiële reis. Plichtsgetrouw heb ik mijn “Verklaring op eer” ingevuld en duidelijk zichtbaar op het dashboard gelegd. Maar ik word niet gecontroleerd. Er is zelfs geen controleur of douanier te bekennen.

Het is een dag waarop er niets veranderd lijkt, pandemie ten spijt. Het verkeer is normaal, ik schuif gewoon aan in files, er zijn wegwerkzaamheden. Allemaal niets bijzonders.

Wat als het nieuwe normaal gewoon doodnormaal is? Het voelt alsof ik de enige ben die geschuild heeft voor een oorlog die er helemaal niet was. Of misschien was er ooit een oorlog, maar ben ik als die soldaat die nog dertig jaar in de jungle geleefd heeft nadat de strijd al gestreden was.

Ik lees dat het de warmste 30 maart ooit is. Ook zo’n bericht heeft niets vreemds meer. In tijden van klimaatopwarming sneuvelen zulke records om de haverklap. Ik voel de warmte, 22°C en meer, zo vroeg in het jaar, zo hoog in het noorden. Ik puil uit van de energie – normaal voor me, alweer, vooral als het de eerste warme dag is.

Maar dan schrik ik op uit mijn gedagdroom. Ik ben geen verdwaasde soldaat in de jungle. Er is wel degelijk een pandemie aan de gang. Die lijkt hier op een gevecht tussen David en Goliath in een nieuw jasje. Goliath is intussen zo log en verwend geraakt dat hij zich liever in de luren laat leggen door David, een collectief van nanometerige opdondertjes, dan afstand te doen van zijn luxeleventje.

De besmettingen nemen weer toe, de ziekenhuizen worden voller, de doden talrijker. Zitten we in een derde golf? Komt er een vierde golf aan? Wij, westerlingen, worden immuun voor de coronaberichten. Als de onheilstijdingen van ver komen, bereiken wij die immuniteit doorgaans snel. Ebola kan ravages aanrichten in Afrika, Australië kan in brand staan, Bangladesh overstromen, en wij besteden er al vrij snel geen aandacht meer aan. Maar ook als het onszelf betreft, bereiken we een grens waarop het ons nog maar weinig kan schelen, al gaat er wat langer overheen. Op 30 maart 2021 is die grens in elk geval al lang gepasseerd.

Zo’n gewone dag is het vandaag nou ook weer niet. Ik lees dat de perrons  en treinwagons tjokvol zijn: allemaal naar de zee, de zon lonkt. Ik ben precies de tegenovergestelde kant opgegaan, en zelfs hier is het al stervensdruk. Hoe, in godsnaam, kun je ooit David verslaan als je hem ook nog eens alle kans geeft van gedaante te veranderen, zijn aanvalsplan te wijzigen?

Het is de dag waarop vier professoren een opiniestuk in de Volkskrant schrijven waarin ze een remedie van stal halen die al onzin was toen ze voor het eerst gelanceerd werd: het streven naar groepsimmuniteit door het virus vrijelijk te laten circuleren. Er staan raadselachtige zinnen in zoals: “Eén corona­patiënt minder vandaag door een lockdown, kan zomaar leiden tot meer coronapatiënten morgen.” Zomaar.

Het is vooral het stuk waarin je als auteur duidelijk vermeldt dat je professor bent, dat je je op niet nader gespecificeerde wetenschappelijke inzichten baseert die in naamloze wetenschappelijke tijdschriften verschijnen “met diverse combinaties van auteurs”.

Zou je dat er allemaal niet bij zetten, dan zou de lezer namelijk zomaar kunnen denken dat het de oprispingen van een stel willekeurige plebejers zijn en spontaan in een lachstuip schieten. Zomaar. Nu is het serieus. Of toch niet: 1 april is niet ver meer.

1 april, daar moet ik ook aan denken als ik lees dat Astra Zeneca met een nieuwe naam voor zijn vaccin op de proppen is gekomen: Vaxzevria. Ben ik de enige die dat een ongelukkige keuze vindt? De naam klinkt niet en roept van alles op wat je er beter niet bij kunt denken. Enfin, dat gezever rondom dit vaccin zal in elk geval nog wel even duren.

30 maart: het is zo’n dag waarop ik voldaan, moegestreden zonder moe te zijn, de slaap niet kan vatten. Dat nieuwe normaal is ook zo verrekte buitengewoon.

Titelafbeelding: Leremy via Shutterstock