Een kwestie van timing
De coronacurves zijn afgeplat in Europa. Je voelt de opluchting overal. De voetbal gaat weer rollen, er wordt veel gepraat over zomervakantie. De ziekenhuizen stromen leeg, lijkt het. Ook al heeft nog geen 10% van de bevolking een soort van immuniteit gekweekt, tweede golven lijken ver weg. Uit het zicht, misschien voor altijd.
Wat als je toch in een tweede golf gelooft en tot een risicogroep behoort, te oud, te zwaar, te diabetisch bent? Als dat virus toch onvermijdelijk is: is dit dan niet het uitgelezen moment om het op te lopen? Nu is er nog plek genoeg in de ziekenhuizen.
Wat als je nu aan corona sterft? Nu, terwijl de curve zo mooi afgevlakt is, zelfs op nul afkoerst. Wat ben je dan, een uitschieter, een curiosum, een anomalie? Iemand die de feestvreugde bederft?
Ooit zal iemand de laatste coronadode zijn. Een pechvogel, getroffen door een verdwaalde kogel toen de oorlog al voorbij was.
Ik schud mijn hoofd nog eens. Messing with my head, dat virus.
